Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pożar, który w końcu zgasł (...) Dopóki płonie, ludzie pędzą ci na pomoc. Nikt nie pozostaje obojętny, a ty nie jesteś w nim sama. Kiedy jednak zaczyna dogasać, a potem ogień całkowicie ustępuje, zostajesz w zgliszczach jako jedyna." Forst jest złamany. Opuszcza swoje ukochane Tatry i zaszywa się w Bieszczadach. To w końcu muszą być, tak czy inaczej, góry. Znajduje schronienie u starej kobieciny, gdzie zajmuje się gospodarstwem w zamian za dach nad głową i coś do jedzenia. Niestety jego złe fatum podąża najwyraźniej za nim. Na szlaku bowiem zostają znalezione zw£oki młodej dziewczyny z nieznanym piętnem wypalonym na czole. A wkrótce ofiar pojawia się więcej. I tym sposobem Forst zostaje wciągnięty w kolejną zagadkę.. "Ludzie umierają, Forst. (...) Ludzie umierają dłużej, niż żyli." Kolejne spotkanie z komisarzem, tym razem w moich ukochanych Bieszczadach, gdzie w latach 90tych jeździłam na wycieczki, czy na obóz harcerski. Gdzie w Wołosatym słuchałam Starego Dobrego Małżeństwa (zresztą ich utwór "Bieszczadzkie Anioły" tak często pojawia się w fabule, że teraz będę go nucić cały czas przez conajmniej miesiąc..) na bardzo kameralnym koncercie. Teraz przemierzałam ponownie te szlaki idąc tropem m0rdercy. Słuchając wymęczonego umysłu Wiktora i ciągłego utyskiwania Osicy. Zresztą, dialogi Forsta z Osicą mogłabym czytać godzinami, chyba nigdy nie znudzi mi się ich relacja. Zmiana otoczenia nie wpływa jednak na to, jak dobrze ten duet radzi sobie z kolejnymi przeszkodami i jak, pomimo przeszkód, prowadzą nas szlakami do rozwiązania zagadki. A to, w jaki sposób autor przedstawił historię okolicy czy choćby najbardziej znane lokalne przysmaki sprawia, że chciałoby się faktycznie rzucić wszystko i wyjechać w te magiczne góry...